అందాల రాక్షసి
-శివక్రాంతి
కెరటాలు ఉవ్వెత్తున ఎగసిపడే సముద్రంలా ఆనందంతో ఎగసిపడుతోంది రవి మనసు- తన చిరకాల వాంఛ నెరవేరబోతున్నందుకు, తనని చూసి నవ్వేవాళ్ళ నోళ్ళు కట్టించేందుకు. చాలా కష్టాలే పడ్డాడు ఈ ప్రభుత్వ ఉద్యోగం సంపాదించడానికి, తను ఆ కడు పేదరికం నుంచి బయటపడటానికి. అన్నింటికీ మించిన ఆనందం తనకు బాగా నచ్చిన డబ్బుల మామయ్య కూతురు… ఐశ్వర్య, తనతో పెళ్ళికి ఒప్పుకోవడం.
తన సౌందర్య రాశి తండ్రి రాఘవ మామ దగ్గర్నుంచి పిలుపు రాగానే- ఒక్కసారిగా ఎగిరి గంతేసినంత పనైంది రవికి. తక్షణమే రెక్కలు కట్టుకొని, పట్నంనుంచి ఎగురుతూ రావాలనిపించింది. నిజానికి అతనికవి పెళ్లి చూపులేమీ కావు. చిన్ననాటి నుంచి ఐశ్వర్యను చూస్తూ ఆమెమీదున్న ప్రేమను తన మనసులో దాచుకున్నాడు. వాస్తవానికి తన కోసమే ఈ జాబ్ ను సంపాదించాడు. కారణం… తన స్టేటస్ కు తగినట్లు లేకపోతే, రాఘవ మామ పిల్లనివ్వడు కాబట్టి. మామ దగ్గర్నుంచి కబురు రాగానే గాల్లో తేలిపోతూ ఊరికి రావడానికి సిద్ధమయ్యాడు రవి.
‘వెళ్ళేదారిలో అమ్మమ్మను కలసి పో బిడ్డా’ అంటూ వచ్చే ముందు అమ్మ చెప్పిన మాటలకు, రవికి ఒళ్ళు చిర్రెత్తు కొచ్చినట్టయింది. చిన్నతనంలోనే తండ్రిని కోల్పోవడంతో అమ్మమ్మే అన్నీ తానై తన బాగోగులు చూసుకున్నా… ఇప్పుడవేమీ గుర్తుకు రాలేదు రవికి. ముందు తన కాబోయే భార్యను మాత్రమే చూడాలని ఉన్న తనకు, ఇప్పుడు అమ్మతో గొడవపడి, మనసు పాడుచేసుకొనేదానికన్నా- వెళ్ళేముందు ఓ సారి ముసలిదాన్ని చూసిపోతే అయిపోతుందనుకొని, సరేనని చెప్పి బయలుదేరాడు.
మనవడొస్తున్నాడని తెలిసేసరికి కమలమ్మ అన్ని వంటలూ చేసిపెట్టింది. ‘ఎన్నడూ లేనిది మనవడు వస్తుండని ఇయ్యాల ఇంటికాడ ఉంటున్నవా’ అని పక్కింటోళ్ళు అడిగినప్పుడు గుండె నిండా ఉన్న ఆనందాన్ని కళ్ళల్లో చూపిస్తూ అవునని చెప్పింది. రవి ఇంటికి రాగానే, ఎదురుగా ఉరికింది. “నౌకరీ వచ్చిందట కదరా! ఇంకేంది మీ అమ్మ కష్టాలు తీరిపాయే! మీరు సల్లగుంటే నాకదే పదివేలు బిడ్డా. రా అయ్యా! కాళ్ళు కడుక్కో. ఇంత బువ్వ తిందువు” అన్నది మనవడిని దగ్గరకు అదుముకుంటూ.
“అరే అమ్మమ్మా! అమ్మ నీకు చెప్పలేదా? నేను రామాపురం పోవాలి. రాఘవ మామ పిలిచిండు. వాళ్ళ బిడ్డని చూ స్కోనికి పోతున్న” అన్నాడు రవి. “ఐనా అట్లెట్లా బిడ్డా? మన ఇలాకా నుంచి, ఓ అయిదారుగురిని ఎంటేసుకొని పోయి, మా పిల్ల అనిపించుకుని రావాలేగానీ, ఒక్కనివే పోవుడెందిరా”
“ రాఘవ మామ హోదా ఏంది, మనోళ్ల తాహత్ ఏంది? ఐనా ఎవరో రావాల్సిన అవసరం ఏముంది? ఇప్పుడు నాకు ఉద్యోగం వచ్చే. ఇంక ఎవరి అవసరం ఉండదులేవే! నేను త్వరగా పోవాలి. ఒకవేళ మళ్లీ పట్నం తిరిగెళ్ళేటప్పుడు వీలుంటే ఇటునుంచి వస్తానులే. అక్కడ నాకోసం వాళ్ళందరూ ఎదురుచూస్తుంటారు. ఇగ ఉండు” అని చెప్పి బండెక్కిండు రవి.
ఎన్నో ఏళ్లుగా తను కన్న కల నేడు నిజమవుతోన్నందుకు ఎంతో ఆనందపడుతూ నిమిష నిమిషానికి టైం చూసుకొంటూ బైక్ నడుపుతున్నాడు రవి. కాసేపట్లోనే అతని ఆశలమీద నీళ్ళు చల్లినట్టయింది. పెట్రోల్ అయిపోయి, బైక్ ఆగిపోయింది. ఐశ్వర్యను చూడబోతున్నాననే సంతోషంలో ‘బైక్ లో పెట్రోల్ ఎంత ఉంది’ అనే విషయమే పట్టించుకోలేదు తను. రామాపురానికి ఇంకా 9 కి.మీ. వెళ్లాలి. దారిలో పెట్రోల్ బంక్ లేమీ ఉండవు. కనీసం ఆ మార్గంలో వేరే రవాణా సౌకర్యం కూడా లేదు. సరే, రాఘవ మామకు ఫోన్ చేసి చెబితే ఎవరినైనా పంపుతాడు కదా అనుకుని కాల్ చేయబోయి, ఒక్కసారిగా ఆగిపోయాడు. బైక్ లో పెట్రోల్ కూడా వేయించుకోలేని స్థితిని చూసి మళ్ళీ చీప్ గా చూస్తాడేమోనని నిలిచిపోయాడు. ఊర్లో ఉన్న స్నేహితులను అడగడానికి కూడా వీలు లేదు. ‘ఏంట్రా ఎప్పుడొచ్చావో కూడా చెప్పకుండా… పెళ్లి చూపులకి పోతున్నావా’ అని అంటారేమోనని ఆ ప్రయత్నం కూడా మానుకున్నాడు.
ఆలస్యం అయ్యేలా అనిపించింది. లేట్ చేసినందుకు అమ్మమ్మమీద కోపం వచ్చింది. తల్లిమీదున్న చిరాకు ఇంకాస్త ఎక్కువైంది. అసలు అమ్మమ్మ దగ్గరికి వెళ్లే ప్రోగ్రాం పెట్టకపోతే… నాకు పెట్రోల్ గురించి గుర్తుండేదేమోనని తల్లిని తిట్టుకున్నాడు.’ అసలేంది వీళ్ళు? నన్ను నన్నులా బతకనివ్వడం లేదు. రానురాను వీళ్ల నస ఎక్కువైపోతోంది. నాకు ఐశ్వర్యతో పెళ్లి… తరవాత వీళ్ళతో ఉండేదెవరు’ అనుకుంటూ ఉండగానే అటువైపుగా వస్తోన్న ఓ ముసలి వ్యక్తి “ఏమైంది బాబూ! బండి ఆగిపోయిందా” అని అడిగాడు రవిని.దానికి బదులుగా రవి, అవునంటూ తల ఊపా డు.
“ఈ దారిలో ఎవలూ ఉండరు బాబూ!. నువ్వు పొద్దుగూకే దాకా సాయం కోసం సూసినా ఏమీ లాభం ఉండదు. దా, నాతో నడుసుకుంటా”
బయలుదేరారు ఇద్దరూ. ‘‘ఏం బాబూ! ఇంతకీ ఎటుపోతున్నావు’’ అన్న ఆ ముసలి వ్యక్తి ప్రశ్నకు… రవి జవాబిచ్చాడు. “అవునా! అయితే పెళ్లి సూపులకి ఇంట్ల పెద్దలతో కలసిపోవాలి కదయ్యా. ఒక్కనివే పోతున్నవు మరి? నీకు అయినవారెవరూ లేరా” అన్నాడు. ఆ ప్రశ్నను దాటవేసిన రవి ” సరే తాతా! ఇంతకీ మీరెటు వెళ్తున్నారో చెప్పనే లేదు’’ అన్నాడు. “నేనా! రామాపురం పోతున్నా. నా మనవడు పట్నం నుంచి వస్తుండు. తోల్కారానికి పోతున్న” అన్నాడు.” ఏంటి నడుస్తూ వెళుతున్నారా?” అన్నాడు రవి నవ్వుతూ. “అవును. నా మనవడు పట్నం లో సదువుకుంటుండు. వాడు ఎన్నడు ఊళ్ళకు తిరిగి వస్తున్నా… నేనిట్లా రామాపురం దాకా ఎదురెళ్లి తీసుకొస్తూ ఉంటా. అయినా సంక్రాంతికి వస్తానన్నోడు- ఏమైందో ఏమో, నిన్న రాతిరి ఫోన్ చేసి తెల్లారి ఊరికి వస్తున్న అని చెప్పిండు. నా ముసలిదానికి ఒక్కటే రంది… తల్లి, తండ్రి లేని పోరడు. ఏమైందో పిలగానికి? ముందు చెప్పకుండా ఇట్లా ఎందుకు వస్తుండో అని పొద్దనుంచి మనసు మనసున పడుత లేదు. నేల మీద కాలు ఒక దగ్గర ఆగక ఇట్లా బయలుదేరినా ఇగ. వాడిని చూసేదాకా నాకు నిమ్మలం ఉండదు కొడుకా” అంటూ కళ్ళ నిండా నిండిన నీళ్లతో అన్నాడు.
“ఏమై ఉండదులే తాతా! నువ్వు నిమ్మలం ఉండు” అని చెప్పి ముందుకు నడుస్తుండగానే- ఆ ముసలి వ్యక్తి మనవడు వారికి ఎదురుగా వచ్చాడు. తాతను గట్టిగా హత్తుకున్నాడు. ” తాతా! నీకు రాత్రి చెప్పాను కదా. నేనే వస్తాను అని. చూడు, ఇంత ఎండలో చెమటలతో ఎందుకొస్తున్నావే” అంటూ జేబులో నుంచి కర్చీఫ్ తీసి తాత ముఖాన్ని తుడిచాడు. “ఇకనుంచి మన కష్టాలన్నీ తీరినట్టే తాతా!” అంటూ “నాకు ఎస్.ఐ ఉద్యోగం వచ్చింద”ని చెప్పగానే తాత ఆనందంతో మురిసిపోయాడు. “నీ కళ్ళలోని ఆనందాన్ని ఇలా నేరుగా చూడటానికే నీకు చెప్పడానికి వచ్చిన. ఇక నాతోనే ఉండొచ్చు. వరంగల్ లో పోస్టింగ్. నేను వెళ్లి మనకు ఉండటానికి అక్కడ ఒక రూమ్ చూసి అన్ని ఏర్పాట్లు చేసి వచ్చాను. రేపు నువ్వూ, నాయనమ్మ ఇక నాతో వచ్చేయడమే” అన్నాడు. పక్కనే ఉన్న రవి ” కంగ్రాట్స్ బ్రో” అని చెప్పి తనను తాను పరిచయం చేసుకున్నాడు. “నాక్కూడా ఎస్.ఐ ఉద్యోగం వచ్చింది బ్రో. హైద్రాబాద్ లోనే పోస్టింగ్” అన్నాడు రవి. అలా ఒకరికొకరు అభినందనలు తెలుపుకొని వారి వారి మార్గాల్లో ప్రయాణమయ్యారు.
బండిని నెట్టుతూ తీసుకెళ్లడం మళ్ళీ మొదలెట్టాడు రవి. ఒక కి.మీ. దూరం వెళ్ళగానే నీరసించిపోయాడు. ఒక చెట్టు కింద బైక్ ను నిలిపి కాసేపు విశ్రాంతి కోసం ఆగిపోయాడు. ఆకలేస్తోంది. అమ్మమ్మ అన్నిసార్లు బతిమిలాడినా ఏమీ తినకుండా వచ్చాడనేది అప్పుడు గుర్తొచ్చింది తనకు. మరోవైపు తనని బాధపెట్టి వచ్చినందుకు తనకు మరింత బాధేసింది. ఇందాక దారిలో కలిసిన తాత మనవళ్లు గుర్తొచ్చారు. ఆ వ్యక్తి జాబ్ రాగానే తన వాళ్ళకి చెప్పడానికి ఎంతో ఆనందంతో అలా వచ్చాడు. ‘మరి నేనేంటి అమ్మమ్మతో కాసేపయినా గడపకుండా వచ్చేశాను? అమ్మ మీద ఎందుకు చిరాకుపడ్డాను? చిన్నప్పటి నుంచీ అమ్మమ్మ చేసిన త్యాగాలన్నీ ఎలా మరిచిపోయాను, అసలెందుకు అంత మూర్ఖంగా ప్రవర్తించాను?’ అని తనను తాను అసహ్యించుకున్నాడు. మొన్నటిదాకా నేను కూడా ఒక జాబ్ లేని నిరుపేదనే. ఆరోజు నన్ను ఈ రాఘవ మామయ్యవాళ్ళు కనీసం లెక్కచేయలేదు. ఐశ్వర్య ఏనాడూ నా వంక కన్నెత్తి చూసిందే లేదు’ అనుకున్నాడు రవి. వీళ్ళు తనను ఇష్టపడ్డారో లేక తన ఉద్యోగాన్నో అనేది అర్థం కాలేదు రవికి.
ఏవేవో ఆలోచనలు తన మనసును ఛిన్నాభిన్నం చేశాయి. ఉద్యోగం వచ్చాక అమ్మతో ఓ గంటసేపు కూర్చొని మాట్లాడింది లేదు. ఊరికి వచ్చినా, తనకేమీ లేనప్పుడు సాయపడ్డ స్నేహితుల దగ్గరికి కూడా పోలేదు. చిన్ననాటి నుంచి నాన్న లేని లోటుని తీర్చిన అమ్మమ్మ దగ్గర కాసేపు ఉండలేదు. మరి తనకంటూ ఒక గుర్తింపు వచ్చాకనే తనను లెక్కచేసే మనుషుల దగ్గరికి మాత్రం ఎందుకు వెళ్తున్నాననే ప్రశ్నలతో సందిగ్ధంలో పడిపోయాడు.
ఇంతలో ఏదో హారన్ సౌండ్ వచ్చినట్టు అనిపించి వెనకకు తిరిగాడు. వెనకాల నుంచి ఓ బైక్. ఇందాక తనకు ఎదురైన వ్యక్తే. బైక్ వచ్చి సరిగ్గా రవి ముందు ఆగింది. బైక్ పై నున్న ముసలితాత మనవడు… ముందు బ్యాగ్ లోనుంచి పెట్రోల్ తో నింపి ఉన్న బాటిల్ తీసి రవి కిచ్చాడు. అది చూసిన రవికి ప్రాణం లేచి వచ్చినట్టైంది. “మీరు.. నాకోసం తెచ్చారా ఇది? మళ్లీ నాకోసం తిరిగొచ్చారా?’’ అన్నాడు రవి. ” అవును” అన్నాడు అవతలి వ్యక్తి నవ్వుతూ.” థాంక్స్ అండి. చాలా అలసిపోయాను. మీరు రాకపోతే ఇలా బండిని తోసుకుంటూ వెళ్లేసరికి ఏ టైం అయ్యేదో” అన్నాడు.
“సొంతూరులో అయినవారెవరూ లేని పిలగాడు పాపం… ఒక్కడే తనకు పెళ్లి సంబంధం మాట్లాడుకోవడానికి పోతున్నాడని తాత బాధపడుతూ ఇంటికి కూడా వెళ్లలేదు. నేరుగా తెలిసిన వాళ్ళింటికి తీసుకెళ్లి ఇలా బైక్ అడిగి, పెట్రోల్ ఎరేంజ్ చేసి నన్ను పంపించాడు మీ దగ్గరికి” అని చెప్పాడు అతను. “మీరు నా పాలిట దేవుడిలా మారారు ఈరోజు” అన్నాడు రవి. “అయ్యో దానిదేముంది బ్రదర్! మనుషులకు మనుషులు కాకపోతే ఎవరు సాయపడతారు చెప్పండి. సర్లెండి, మీకు ఇప్పటికే ఆలస్యమైంది. బయలుదేరండి ఇక ” అన్నాడు అవతలి వ్యక్తి. అతనికి మరోమారు థాంక్స్ చెప్పి సరేనంటూ బయలుదేరాడు రవి. ‘ఎవరో నాకు సంబంధమే లేని మనుషులు వీళ్ళు. పాపం ఎంత మంచివారైతే అంతదూరం వెళ్లి, మళ్లీ నాకోసం తిరిగొస్తారు? ఏమీ ఆశించకుండా ఇలా మనుషులను, మనుషుల్లా చూసేవాళ్ళు ఇంకా ఉన్నారా? అది కూడా- కొంతమంది స్టేటస్ కి తగినట్లు లేకపోతే కనీసం మొహం కూడా చూడకుండా తిప్పేసుకొని పోయేరోజుల్లో, నా నుంచి ఏ సాయం తిరిగి కోరకుండా…మనకు సాయపడేవాళ్ళు ఉన్నారని ఇతనిని చూస్తేనే అర్ధం అవుతోంది. ఇతనేంటి, నా కుటుంబం అంతా అంతే కదా!మొదటి నుంచి ఒకేలా ఉన్నారు. అందరికీ సాయపడుతూ వచ్చారు. రాఘవ మామ కుటుంబంలా అయితే అస్సలే లేము మేము’ అనుకున్నాడు రవి.
రాఘవ మామ ఇల్లు వచ్చేసింది. ఐశ్వర్య తనకోసం గేటు దగ్గరే నిల్చొని ఎదురుచూస్తోందేమోననుకున్న రవికి, బైక్ ఆపగానే పరిగెత్తుకుంటూ దగ్గరికొచ్చిన అత్తను చూసి దిమ్మ తిరిగిపోయింది. ఎన్నడూ తనతో మాట కూడా మాట్లాడని ఆమె, అలా ఆనందంతో ఎదురుగా వచ్చి ఆహ్వానించడం అతనికి కొంత వింతగా అనిపించింది. చిన్న నాటి నుంచి ఎన్నోసార్లు ఐశ్వర్యను చూడటానికి ఈ బాట నుంచి వెళ్ళినా… చుట్టం అని కూడా చూడకుండా మొహంపైనే డోర్ వేసేది ఆమె. కానీ ఇప్పుడు ప్రవర్తన అందుకు పూర్తి భిన్నంగా ఉండటం రవికి మింగుడు పడలేదు. గుమ్మంలో రాఘవ మామ ఎదురొచ్చి” రా అల్లుడూ ఇంట్లోకి” అంటూ కుర్చీ వేసి కూర్చోబెట్టడం మరింత కొత్తగా అనిపించింది తనకు. ఒకప్పుడు ఏదో ఫంక్షన్లో భోజనం వడ్డిస్తుంటే ” ఇంకెవరూ లేరా? వేరేవాళ్ళని పిలవండి” అన్న వ్యక్తే ఇప్పుడు తననిలా గౌరవించడం ఎక్కడో తేడా కొట్టింది తనకు. ఉదయం నుంచి ఐశ్వర్యను చూడాలన్న ఆసక్తి, కుతూహలం ఇప్పుడెందుకో గానీ లేదు రవికి.
“ఏం బాబూ! అమ్మాయీ నువ్వూ అలా మేడ మీదకెక్కి కాస్త ప్రశాంతంగా మాట్లాడుకోండి” అని చెప్పి, “అమ్మాయ్…ఇలా రా” అని పిలవగానే ఐశ్వర్య హాల్ లోకి వచ్చింది. దించిన తల ఎత్తకుండానే చకచకా నడుస్తూ తనను దాటి మేడ వైపునకు వెళ్ళింది. వెంటనే అత్త అందుకొని… “ఏం అయ్యా వెళ్లవు? పైన చల్లగాలిలో అలా కాసేపు గడిపి రండి. నేను కాసిన్ని కాఫీ నీళ్ళు పంపిస్తా అప్పట్లోపు” అంది.
మేడపైన బావ, మరదలు చెరో వైపు కూర్చున్నారు. చిన్నప్పటి నుంచి దేవతలా కనిపించిన తన అందాల రాశి ఇప్పుడు తన కళ్ళకు రాక్షసిలాగా కనిపిస్తోంది. రాఘవ మామ అద్దాల మేడ ఓ రాకాసి కొంపలా అనిపిస్తోంది. చల్లటి గాలి వీస్తున్నా… ఉక్కపోత పోస్తూ ఒళ్లంతా చెమటలు పడుతున్నాయి రవికి. లోపల ఏదో వెలితి. తానై, తాను తనదేదో పోగొట్టుకుంటున్నట్టుగా… అనిపిస్తోంది తనకు. ఏదో గాలి కూడా దూరని ఓ గుహలో చిక్కుకున్నట్టు క నిపిస్తోంది. చుట్టూ వాతావరణం రవిని ఊపిరి కూడా ఆడనంత ఇబ్బందిగా మార్చివేస్తోంది. ఇంకా ఒక్క క్షణం కూడా ఆలోచించకుండా దిగ్గున లేచి నిలుచున్నాడు. ఐశ్వర్య కళ్ళలోకి చూస్తూ…అసలది ప్రేమో, కాదోనని తేల్చుకోవాలనుకున్నాడు. పొద్దున అమ్మమ్మ కళ్ళల్లో కనిపించిన స్వచ్ఛమైన ప్రేమ- ఐశ్వర్య కళ్ళల్లో కొంచెం కూడా కనిపించలేదు. ఆమెదే కాదు, వాళ్ళ కుటుంబమంతా చూపేది నిజమైన ప్రేమ కాదని అనుకున్నాడు. వారు ప్రేమించేది తన ఉద్యోగాన్ని… భవిష్యత్ లో తాను సంపాదించబోయే డబ్బునని తెలుసుకున్నాడు. ఉద్యోగం రావటం ఆలస్యం అయిందనుకున్నాడు గాని, ఆ సంబంధం తనకు సెట్ అవ్వదని తెలుసుకోవడం ఆలస్యమైందని గ్రహించాడు. ఇంకేమాత్రం ఆలస్యం కాకూడదని నిర్ణయించుకొని, జీవితంలో మొట్టమొదటిసారి ఐశ్వర్యతో మాట్లాడాడు.
“నేను మీరు చూపించే ‘విలువైన ప్రేమ’కు అనర్హుడినని అనిపిస్తోంది. ఈరోజు నాకున్న ఈ జాబ్, రేపు ఉంటుందో లేదో? మీరు అనుకుంటున్నట్టు, రేపటిరోజు మిమ్మల్ని నేను గొప్పగా చూసుకోగలనో లేదో? మీ ‘తాహతు’ కు నేను సరితూగననిపిస్తోంది. డబ్బుతో నిలబడే బంధం మా కుటుంబానికి సెట్ అవ్వదు. ఆస్తి, ఐశ్వర్యాలకు కూడా లొంగని ప్రేమ మాకు సరిపోతుంది. మీ మనసును నొప్పిస్తే క్షమించండ’’ని చెప్పి దబదబా డాబా నుంచి కిందకు దిగి వచ్చాడు. మెట్ల వద్దే నిల్చొని వారి మాటలన్నీ వింటోన్న అత్త, మామలతో “డబ్బు ముఖ్యమే కానీ బంధాలూ వాటి విలువలూ అంతకంటే గొప్పవి. ప్రేమ అనేది కేవలం డబ్బుతో కొనలేరని గ్రహించాను. అటువంటి ప్రేమ ఉన్న దగ్గరకే వెళుతున్నానం”టూ చీకటి పడేసరికి ఇంటికి చేరుకున్నాడు. డబ్బు పాపిష్టిదంటూ అమ్మమ్మ వద్ద మోకరిల్లి… తనను క్షమించమంటూ వేడుకున్నాడు రవి.
——————————-
గురజాడ ఫౌండేషన్ (అమెరికా) వారి